Hátíðahöld...

...til heiðurs Sússa landasala liggja nú fyrir dyrum. (Hér ætti að vera standa í en í anda hátíðarinnar þá liggur þetta allt.) Enn skal haldið upp á maðurinn reis ítrekað aftur á lappir eftir hvert gengdarlausa fylleríð á fætur öðru. Það tekur á að sjá partíinu fyrir brennivíni, sjáiði til.
Hef þó enn ekki gert það upp við mig hvort ég, persónulega, taki þátt í þeim hátíðahöldum. Ligg þó undir töluverðum tölfræðilegum og sögulegum þrýstingi sjálfs míns um þátttöku í hvers kyns hátíðahöldum og ekki hátíðahöldum. Þannig að sjálfsagt sést mar einvers staðar illa til reika, liggjandi í ræsinu með sælubros á vör.
Lenti annars í alveg svakalega leiðinlegu atviki áðan. Þannig var mál með vexti að ég stend yfir gólftengda postulíninu á baðherberginu og er í hægðum mínum að pissa. (Og nei, ég var ekki búinn að kúka á gólfið.) Nóg um það. Nú líður og bíður. Bunan hæg að venju enda þrútinn kirtillinn til trafala eðlilegu flæði þvagsins.
Að lokum sér þó fyrir endann á útstreyminu og og samkvæmt venju lýkur því skyndilega, enda lítill þrýstingur eftir til að ýta kirtlinum til hliðar. Þá taka notturlega við hefðbundnar aðfarir. Mar setur sig í stellingar og svo er tutlað; ná þessum leiðinlegu litlu uppsöfnuðu pollum sem eftir sitja. En viti menn. Í fyrsta tutli, tekur ekki síður pungurinn sig á flug, út um buxnaklaufina og þaðan sem leið liggur beint í hálf volgt klósettvatnið, ellegar hlandgult vatnið og hálf volgt.
Rennur þá notturlega upp fyrir mér aumum og aulalegum manninum að ég hafði gleymt venjubundnum undirbúningi fyrir úrskvett úr skinnsokknum. Undirbúningi sem gengur út á að leggja skinnhrúguna í handlaugina, láta þar ískalt vatnið vinna sína vinnu og fylgjast með pokanum draga sig saman í það sem kallast mætti nokkuð eðlilega stærð, stærð sem gerir manni kleift að tutla keytu úr tillanum, án þess að með fylgi eistu og allt.
Svona er nú lífið flókið.
Skál!